Επιμέλεια: Νίκη Σερέτη
Σοφία Καραγιάννη, Σκηνοθέτης
1 . Παίρνεις ένα έπος και τρεις ηθοποιούς.
2 Σκέφτεσαι πως ιδανικά θα ήθελες τουλάχιστον είκοσι ηθοποιούς και μια τεράστια σκηνή.
Και δουλεύεις με τους τρεις σαν να είναι είκοσι και το black box σαν να είναι το Rex.
Μετά τους λες πως οι ραψωδοί εξιστορούσαν απαγγέλλοντας μια ηρωική πράξη και ήταν τόσο πειστικοί οπότε γιατί εμείς σήμερα να έχουμε ανάγκη από τόσο θεατρικό φκιασίδι;
Τους αφαιρείς και τη βοήθεια της σκηνογραφίας.
Ωστόσο αρχίζουμε και πιστεύουμε πόσο γοητευτικό είναι σε ένα έμμετρο αφήγημα του 12ουου αιώνα να ξαναγράφεις την ιστορία με τα μέσα και τους όρους του θεάτρου.
Θα ήθελα να γέμιζε η Αθήνα με ραψωδούς και να άκουγαν οι περαστικοί πάθη μικρά και μεγάλα.
Η πάλη του Διγενή με το Χάρο είναι οι τελευταίες στιγμές και δικών μου ανθρώπων.
Είμαστε τόσο βέβαιοι για το θάνατο μας και τόσο αβέβαιοι για τη στιγμή.
Τα λεφτά τα χρήματα
στον Άδη δεν περνάνε
σ’άλλους θα τ’ αφήσετε
και θα σας βλαστημάνε
Τα πουλιά κελαηδούν ανήσυχα και μετά άηχα.
Ένα αααχ έχει και ο έρωτας και ο θάνατος.
Να ζεις στα όρια, σχεδόν αλαζονικά.
Διγενής είναι όποιος πολεμά να κάνει την μικρή του ζωή, ένα έπος.
Θηρία και Δράκους έχει η ζωή όλων μας.
Για να μπορέσει κάποιος να παρακολουθήσει την παράσταση με άνεση, να θυμάται πως φάρα ή φαρίν είναι το άλογο, αγούροι σημαίνει παλληκάρια, απελάτες είναι οι ληστές και κούρβα είναι η πόρνη.
……..ποῦ λὲς καὶ λέει μὲς στῆς καρδιᾶς τὰ φύλλα