Subject: Διγενής Ακρίτας

Επιμέλεια: Νίκη Σερέτη

Σοφία Καραγιάννη, Σκηνοθέτης

1 . Παίρνεις ένα έπος  και τρεις ηθοποιούς.

2 Σκέφτεσαι πως ιδανικά θα ήθελες  τουλάχιστον είκοσι ηθοποιούς και μια τεράστια σκηνή.

3. Και δουλεύεις με τους τρεις σαν να είναι είκοσι και το black box σαν να είναι  το Rex.

4. Μετά τους λες πως  οι ραψωδοί εξιστορούσαν απαγγέλλοντας μια ηρωική πράξη και ήταν τόσο πειστικοί  οπότε γιατί εμείς σήμερα να έχουμε ανάγκη από τόσο θεατρικό φκιασίδι;

5. Τους αφαιρείς και τη βοήθεια της σκηνογραφίας.

6. Ωστόσο αρχίζουμε και πιστεύουμε πόσο  γοητευτικό είναι σε ένα έμμετρο αφήγημα του 12ου^ου αιώνα  να ξαναγράφεις  την ιστορία με τα μέσα και τους όρους του θεάτρου.

7. Θα ήθελα να γέμιζε η Αθήνα με ραψωδούς  και να άκουγαν οι περαστικοί πάθη μικρά και μεγάλα.

8. Η πάλη του Διγενή με το Χάρο είναι  οι τελευταίες στιγμές και δικών μου ανθρώπων.

9. Είμαστε τόσο βέβαιοι για το θάνατο μας και  τόσο αβέβαιοι για τη στιγμή.

10. Τα λεφτά τα χρήματα

στον Άδη δεν περνάνε

σ’άλλους θα τ’ αφήσετε

και θα σας βλαστημάνε

10. Τα πουλιά  κελαηδούν ανήσυχα και μετά άηχα.

11. Ένα αααχ  έχει και ο έρωτας και ο θάνατος.

12. Να ζεις στα όρια, σχεδόν αλαζονικά.

13. Διγενής είναι όποιος πολεμά να κάνει την μικρή του ζωή, ένα έπος.

14. Θηρία και Δράκους έχει η ζωή όλων μας.

15. Για να μπορέσει κάποιος να παρακολουθήσει την παράσταση με άνεση, να θυμάται πως φάρα ή φαρίν είναι το άλογο, αγούροι σημαίνει παλληκάρια, απελάτες είναι οι ληστές και κούρβα είναι η πόρνη.

16. ……..ποῦ λὲς καὶ λέει μὲς στῆς καρδιᾶς τὰ φύλλα

γλυκειὰ ἡ ζωὴ κι ὁ θάνατος μαυρίλα.

Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Ηθοποιός 

Έχω τρέλα με αυτά τα κείμενα γαμώτο, η φιλολογία είναι κομμάτι μου.
Ο Διγενής ήταν επιθυμία.
Ο Διγενής, ο θάνατός του. Ο μύθος του.
Η  δύναμη, η όρεξη του για ζωή.
Δεν καταλαβαίνει ,δε μασάει.
Ήρωας με τα όλα του.
Ναι ρε θάνατε θα παλέψουμε.
Κι ας κερδίζεις πάντα.
Πόντος στο μυαλό μου και όχι μόνο.
Παράδοση.
Θέλουμε να την πούμε αυτή την ιστορία με τη Σοφία.
Να την ακούσουν όσο περισσότεροι.
Είναι ωραίες οι ιστορίες.
Σε γυρίζουν κάπου στην παιδική σου ηλικία.

Κωνσταντίνος Πασσάς, Ηθοποιός

Εν αρχή ην ο λόγος.
Ή εν αρχή ην το σώμα;
Ή μάλλον εν αρχή ην το training με λόγο και με σώμα.
Ομιλείτε ελληνικά;
Μεσαιωνικά ελληνικά.
Προσοχή στα τελικά ν.
Τελεία ή κόμμα;
Τελεία. Τελεία και παύλα.
Τη ροή.
Να κρατάω τη ροή.
Κι ας χρειάζομαι υδρορροή για τα λίτρα του ιδρώτα.
Να ερωτεύομαι σαν κόρη λυγερή, να μάχομαι σαν γέρος αρχιληστής, να τρέχω σαν το αγριεμένο αρκούδι, να κελαηδώ σα το ξένοιαστο πουλί.
Τρία πουλάκια.
Περισσότερα από τρία.
Μην κάνω πολλά.
Λίγα.
Τόσο όσο.
Όλα να συμβαίνουν παρεπιπτόντως.
Και αφήγηση και διάλογο.
Και γελάω.
Και καλπάζω.
Και εγκλωβίζομαι.
Και απεγκλωβίζομαι.
Να θυμηθώ να πεθάνω με τσάμικο ή σε μια ζεϊμπεκιά επάνω.
Να καβαλικέψω πυρριχιοδώς.
Να σφυρίξω με και χωρίς πνοή.
Να γίνω κόκκινο πανί με το πανί.
Όλα τα είδα.
Κυρίως τα κάστρα.
Και τα άλογα και τα βουνά και τα ποτάμια και τους ληστές και τα κατάσκια δένδρη και τον Διγενή και την Ευδοκία και τον Έρωτα και τον Φιλοπαππού και την Αμαζόνα και τον Δράκο και τον Θάνατο και την ανάσταση.
Σε έναν άδειο τάφο.
Ο κόσμος όλος.
Και πάλι από την αρχή.
Άξιζε ο κόπος.

Αλέξανδρος Τούντας, Ηθοποιός

Ιωσήφ: Θα κάνουμε με την Σοφία το έπος του Διγενή Ακρίτα και σε θέλουμε, είσαι μέσα;

Αλέξανδρος: Ναι ρε, εννοείται (δεν το θυμόμουν καθόλου).

Παίρνω το κείμενο στα χέρια.
Το διαβάζω..
Ωχ, και τώρα τι κάνουμε;
Ευτυχώς, η Σοφία ήξερε.

Ξεκινούν οι πρόβες.
Ιδρώνουμε πραγματικά πολύ.
Προς μεγάλη μου έκπληξη,αυτή η ξεχασμένη γλώσσα,εντυπώνεται εύκολα στην μνήμη μου (μέγα μυστήριο).
Χωρίς να το καταλάβω αρχίζουν να ξεπηδούν οι χαρακτήρες.
Κοινός παρονομαστής σε όλους το γέλιο τους (μάλλον μόνο εγώ το καταλαβαίνω αυτό).

Με τον Ιωσήφ και τον Κωνσταντίνο, διασκεδάζουμε.
Καμμιά φορά διαφωνούμε κιόλας (μετά γελάμε).
Η Σοφία μας καθοδηγεί ενώ η Βάσια μας διορθώνει τα “ν”.
Η Μαργαρίτα τιθασεύει τα σώματά μας και η Ρηνιώ τα ηχεία μας.
Ο Νίκος, μας αλλάζει τα φώτα (στην κυριολεξία).

Χωρίς καμία βία, έχουμε παράσταση.
Έπος.

Και πάντα τα θελήματα και τα εξαρέσκιά της, χαρμονικώς τελούσιν.

Η ομάδα GAFF παρουσιάζει μια εκδοχή του έπους « Βασίλειος Διγενής Ακρίτης», του έμμετρου ποιήματος του 11ου – 12ου  αιώνα,  αγνώστου συγγραφέα και εξιστορεί  την ζωή, τις ανδραγαθίες και τον θάνατο ενός ήρωα που έχει ταξιδέψει ανά τους αιώνες και που καταγράφηκε ως σύμβολο της ηρωικής ψυχής.

Τρεις «ραψωδοί» ζωντανεύουν  την μεταφυσική χροιά του ηρωικού αυτού ποιήματος.  Πολεμάνε, ερωτεύονται, αναμετριούνται με δράκους και θηρία, χορεύουν, τραγουδάνε, παίζουν με το θάνατο και ζούνε την κάθε μέρα τους τόσο έντονα σαν να είναι η τελευταία  μιας μακρόχρονης ζωής.

Ανασύρουν από τη μνήμη της ιστορίας έναν ήρωα με δύο γένη (Συριακής και Βυζαντινής καταγωγής) και τον φέρνουν αντιμέτωπο ξανά με τον θάνατο, αυτόν  που στην πραγματικότητα του χάρισε την αθανασία. Πως όμως αυτός ο ήρωας διαπραγματεύεται την άγνοια της θανατικής στιγμής; Μια στιγμής που είναι ένα φυσικό ανθρώπινο άκρο, ένα όριο που μας εξομοιώνει όλους. Πως το περνάμε αυτό το όριο και γιατί δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς από αυτό;

Ο Διγενής είναι σε έναν ανοιχτό διάλογο με τον θάνατο, βαδίζει μαζί του, τον προκαλεί αλλά  ζητάει και χρόνο. Σαν μια παρτίδα σκάκι που λίγο πριν τελειώσει κάποιο πιόνι ψιθυρίζει.. «γλυκειά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα» .

Σήμερα πολλοί είναι αυτοί που έχουν ντύσει αυτόν τον  ήρωα με εθνοπρέπεια και του έχουν κάνει ιδεολογική κατάχρηση. Κρατάω  την ψυχική του ετοιμότητα και την έντονη στάση του για ζωή. Κι ας συνεχίσει να ταξιδεύει μέσα στο χρόνο από πανηγύρι σε πανηγύρι  και από πένθος σε πένθος.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΘΕΑΤΡΟ 104

«ΔΙΓΕΝΗΣ ΑΚΡΙΤΗΣ, ΣΤΑ ΟΡΙΑ»

Από την Τετάρτη 2 Μαΐου και για 20 μόνο παραστάσεις

Τρεις «ραψωδοί» ζωντανεύουν τον Διγενή Ακρίτη, το ηρωικό ποίημα που είναι και το πρώτο γραπτό μνημείο της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Πολεμάνε, ερωτεύονται, αναμετριούνται με δράκους και θηρία, χορεύουν, τραγουδάνε, παίζουν με το θάνατο και ζούνε την κάθε μέρα τους τόσο έντονα σαν να είναι η τελευταία μιας μακρόχρονης ζωής. Υπάρχει όμως ένα όριο και για αυτούς που αψηφούν τη στιγμή του τέλους. Ένα όριο που μας εξομοιώνει όλους . Μπορεί να ξεφύγει κανείς από αυτό;

Πρωταγωνιστούν

Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Κωνσταντίνος Πασσάς, Αλέξανδρος Τούντας

Συντελεστές

Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Σοφία Καραγιάννη

Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Διαμόρφωση ηχητικού τοπίου: Ρηνιώ Κυριαζή

Σκηνικός χώρος – Κοστούμια: Σοφία Καραγιάννη, Βάσια Μίχα

Βοηθός σκηνοθέτη : Βάσια Μίχα

Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου

Trailer: Στέφανος Κοσμίδης

Σχεδιασμός αφίσας: Βασίλης Σελιμάς

Ημέρες και ώρες παραστάσεων

Τετάρτη έως Κυριακή 9.15 έως τις 27 Μαΐου

Τιμές εισιτηρίων:

Γενική είσοδος :12 €

Φοιτητικό, ανέργων: 8€

Ατέλειες ηθοποιών: 5€

Διάρκεια: 80 ‘

Η θεατρική ομάδα Gaff επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Χώρος: Θέατρο 104. Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα (μετρό Κεραμεικός) 

Τηλ : 210 3455020

http://www.104.gr/ – www.facebook.com/theatre104/