Στην πλάτη που σας γυρνώ μέρες τώρα
φτερά μακραίνω.
Κλείνω πόρτες, ανοίγω παράθυρα.
Tην άκρη του ψηλού του βράχου να βρω
τα πόδια γερά να στυλώσω
να τον σπρώξω.
Κάθε πέτρα του θα διαλύσω
φτερωτός δραπέτης θα φτάσω τον αέρα.
Στον πιο σκοτεινό ουρανό θα χάσω τον δρόμο.
Κάποιες μέρες βγαίνω.
Κάθε που στενεύει η διαδρομή ψάχνω να απλωθώ.
Με γυρίζει πίσω του κόσμου η ενοχή.
Λίγο πριν πέσει το τελευταίο μου φτερό
κάθομαι ακόμη στην κορφή.
Απέναντι σάς βλέπω.
Λίγο πριν βαρύνουν τα πόδια στο κρύο πάτωμα
και μου μικρύνει πάλι η ζωή.
Κάποιες μέρες βγαίνω μέχρι τα φτερά μου να κερδίσω.
