Εξαρτώμαι από το αριστερό πλευρό σου
αποτελούμαι από τις αναθυμιάσεις των πόρων σου
διαιρούμαι στις συσπάσεις των νευρώνων σου
ανακτώμαι στις κλειδώσεις της πλάτης σου
συντηρούμαι στην καμάρα της μασχάλης σου
διασπώμαι από τη ραφή των γοφών σου
συντελούμαι από την ελιά του ώμου σου

άρα τι κάνω όταν κάθε πρωί για να βγω στον δρόμο σε στερούμαι;
Μου λες, τι κάνω;

Μιμούμαι τον αυτόνομο.
Κι είν’ αυτό ζωή;