Concept – Σύμβουλος έκδοσης : Χρήστος Διαμάντης | bycdiamantis@gmail.com
Web Director : Θανάσης Καρράς
Logo : Γιώργος Μακράκης
I am a passenger
And I ride and I ride
I ride through the city's backside..
Γεννήθηκα καί μεγάλωσα στην Αθήνα. Δυσκολεύτηκα να τελειώσω το εξατάξιο τότε γυμνάσιο, μια κι είχα ήδη αρχίσει να αλητεύω σε μπαρ,μπουάτ, κλαμπάκια κι αμφιθέατρα.
Παρ' ολα αυτά, πέρασα από δυό σχολές που ευχαριστήθηκα κι εμαθα πολλά: Λεωνίδα Σταυράκου καί Ευγενίας Χατζίκου.Τήν ιδια περίοδο, στό Πινδάρειο Ωδείο είχα δάσκαλο τον gentleman τού ελληνικού ροκ, τον Δημήτρη Πολύτιμο.
Από το 1980 κουβάλαγα τα δισκάκια μου σε διάφορους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Στήν ΕΡΤ, στό Κανάλι15, στόν Flash 961, στόν 902 Αριστερά στά fm, στόν ΗΧΩfm, στόν Rock fm, στό κόκκινο105.5. Το κουβάλημα διαρκεί μέχρι τήν σήμερον ημέρα, μόνο που αντί για δισκάκια κουβαλώ (πιό εύκολα είν' αλήθεια) σιντάκια καί στικάκια.
Ταυτόχρονα κι ολα μαζί καμμιά φορά, ντιτζεϊλίκι γα 15 χρόνια συναπτά, κάτι ταινίες, μερικά τηλεοπτικά, διαφήμιση, κείμενα σε περιοδικά και σε μπάντες κρουστά καί φωνητικά.
Χάος δηλαδή...Αυτά.
Προσπαθω να καταλαβω τους ανθρωπους και να διαβαζω πίσω απο τις λεξεις
"I never faint because I'm not sure i will fall gratefully. The windmills of my mind..."
σαρκοφάγα ενεργητικοπαθητική προδιάθεση για αρπαχτές με λέξεις. χωρίς αγκαλιά. ανιάτως πάσχουσα από χρόνιο σεξισμό για την πάρτι τους. εντοσθιώνω ψαχουλευτικά ανθρωπάρια, παπάρια, στιγμές, στυγνές, ψαχουδουλεύοντας χωρίς τακτ οισοφάγους και στομάχια. μεγάλωσα σε χωριό. πιστεύω στο μάτην
"Γεννήθηκα περίπου πρίν τριάντα χρόνια στην Αθήνα.
Η ανάγκη του να γράφεις είναι μία μορφή εξωτερίκευσης συναισθημάτων, είναι κάτι σαν το ποίημα του Bukowski, “ there’ s a bluebird in my heart that wants to get out…”.
Έκφραση συναισθημάτων είναι και η εικόνα, την οποία χρησιμοποιώ συχνά, φωτογραφίζοντας ό,τι αγαπώ και κυρίως ό,τι αγαπώ στο κέντρο των μεγαλουπόλεων, ακούγοντας λίγο πιο δυνατά μουσική στα ακουστικά μου.
Αν ήμουν μια συγκεκριμένη μορφή θα ήθελα να είμαι η γυναικεία φυσιογνωμία των τσιγάρων SANTE, γιατί ως γνήσια εμμονική αγαπώ τσιγάρα και καπνιστές χωρίς να’χω καπνίσει ποτέ.
Φράση –κλειδί: Ο έρωτας αν δεν έχει κάτι το ανέφικτο να διεκδικήσει, μεταναστεύει.
(Η Ζ. Ζατέλη το αποδίδει τον Κωστή Παπαγιώργη)"
Οι άνθρωποι παντού διαφορετικοί και όμως ίδιοι, είναι το αλάτι της γης.
'' Timeless ''
Το βιογραφικό μου ακόμη το γεμίζω
Η Αργυρώ Πατσού εργάζεται ως μεταφράστρια και παιδαγωγός. Από τις εκδόσεις «Αλεξάνδρεια» κυκλοφορεί η ποιητική της συλλογή «Απόσταγμα», ενώ το δεύτερο βιβλίο της, (ανθολογία διηγημάτων) βρίσκεται υπό έκδοση. Διατηρεί ελεύθερη συνεργασία με την Εφημερίδα των Συντακτών
..μου φαίνεται αστεία αυτήν η λέξη αληθεία
δεν ειμαί καμιά ήπειρος ή κανένας πλανήτης ή δεν ξέρω τι
αλλά δεν ξέρω και τι είμαι, είμαι εγώ.
Μου αρέσει να μιλάω καμιά φορά, όταν μου ζητείτε δυσανασχετώ κάπως
Peace & Love
βιογραφικό.. Ή - I'm a fountain of blood
In the shape of a girl -απλό- / ή αν θες κάτι πιο συμβατικό: Γεννήθηκε στην Αθήνα, ζει στο Λονδίνο. Πιστεύει στον David Lynch και στον Tom Waits. Αγαπάει τις γάτες, το κόκκινο κρασί, τα Γαλλικά, το μωβ χρώμα και τα teen movies της δεκαετίας του '80.
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
Γεννήθηκα μια Πρωτομαγιά στην Αθήνα. Αυτό με καταδίκασε να αγωνίζομαι για την ανθοφορία εσαεί. Σπούδασα στη Νομική και τη Φιλοσοφική σχολή της Αθήνας. Εργάστηκα αρκετά χρόνια στο χώρο του Τύπου και τώρα διδάσκω εφήβους, τραγουδάω και γράφω στίχους. Αν ξαναγεννιόμουν θα γινόμουν γλύπτρια ψυχών, ξεκινώντας την πρακτική μου από τη δική μου. Πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να αρνηθούμε το συμπαγές της ύπαρξης , αν θέλουμε να εξελιχθούμε.
Δεν έχει σημασία ούτε το πριν, μα ούτε το μετά μου. Το μόνο που μετράει είναι το «τώρα» μας κι οι λέξεις που το χτίζουν. Μ’ αυτό θα συστηθώ, κι αυτό θα προσπαθήσω να δομήσω. Τώρα είμαι μπροστά από την οθόνη μου και τίποτα δεν με φοβίζει. Τώρα είμαι όμορφη και πίνω τον καφέ μου. Τώρα αναπνέω με τα γράμματα και ζω για να σας γράφω. Τώρα είμαι ελεύθερη και αγαπώ όλο τον κόσμο. Τώρα, ούτε εχθές, ούτε μετά.
H Ματίνα Τσιμοπούλου είναι κατά βάση δασκάλα. Έχει αποφοιτήσει από το Παιδαγωγικό του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και από το μεταπτυχιακό του ίδιου τμήματος στον τομέα της Κοινωνικής Θεωρίας. Άρθρα, μεταφράσεις και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα (to periodiko, αντλία, το κύμα, bibliotheque, artic, κατιούσα, σελιδοδείκτης, frenchphilosophy, fractal κ.α.) .Πρόσφατα κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Ετεροτοπίες» από τις εκδόσεις Φαρφουλάς.
Εκεί θα τα βρεις. Κάποιο κλειδί που θα πάρεις . Μονάχα εσυ που θα πάρεις . Και θα σπρώξεις την πόρτα , θ’ ανοίξεις το δωμάτιο , θ’ ανοίξεις τα παράθυρα στο φως. Ζαλισμένα τα ποντίκια θα κρυφτούν , οι καθρέφτες θα λάμψουν , οι γλόμποι θα ξυπνήσουν απ’ τον άνεμο . Εκεί θα τα βρεις . Κάπου - απ’ τις βαλίτσες και τα παλιοσίδερα . Απ’ τα κομμένα καρφιά , δόντια σκισμένα , καρφίτσες στα μαξιλάρια , τρύπιες κορνίζες , μισοκαμένα ξύλα , τιμόνια καραβιών . Θα μείνεις λίγο μέσα στο φως . Ύστερα θα σφαλίσεις τα παράθυρα . Προσεχτικά τις κουρτίνες. Ξεθαρρεμένα τα ποντίκια θα σε γλείφουν , θα σκοτεινιάσουν οι καθρέφτες , θ’ ακινητήσουν οι γλόμποι. Κι εσύ θα πάρεις το κλειδί και με κινήσεις βέβαιες χωρίς τύψεις , θ’ αφήσεις να κυλήσει στον υπόνομο , βαθιά βαθιά μες στα πυκνά νερά . Τότε θα ξέρεις . ( Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε , Αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπο μας ). Μ. Αναγνωστάκης
Η Γωγώ Λιανού γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Στυλίδα του Νομού Φθιώτιδας.
Έχει σπουδάσει μουσική τεχνολογία και έχει εκδόσει 3 ποιητικές συλλογές, με πιο πρόσφατη, τη Θλίψη Καιρική.
Μεγάλωσα στην επαρχία ,εν πλω, σε ένα νησί.
Δεν έχω γεννηθεί ακόμα και δεν είμαι σίγουρη για τον αν έχω πεθάνει ως τώρα.
Υπάρχω με την αμφισβήτηση , το δείλι , την μουσική και την ηδονή των λέξεων .
Σιχαίνομαι την ομοιομορφία .
Είμαι ερωτευμένη με κάθε αντίφαση .
Για να σε συμπαθήσω αρκεί να έχεις συναισθήματα διπολικού και την ικανότητα να μπορείς να τα ελέγχεις χωρίς να τα σκοτώνεις .
Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ένα τριαντάφυλλο δίπλα σε ένα άδειο μπουκάλι κρασί.
Ζω σε μια πόλη με θάλασσα, κατάγομαι από μια πόλη με λίμνη. Παντού νερό…
Εγώ όμως δηλώνω της γης επειδή δεν μπορώ να δηλώσω αερικό.
Γράφω συνέχεια ακόμα κι όταν δεν κρατώ στυλό, ακόμα κι όταν μου λείπει το χαρτί εγώ γράφω.
Καταγράφω είναι μάλλον η σωστή λέξη. Επίμονα, επίπονα καταγράφω συναισθήματα: Δικά μου, δικά σου, ό,τι βρώ.
Έκρυψα σε ένα βιβλίο τις πρώτες καταγραφές, για να μην τις χάσω. Πλυμένα Λάβαρα και γω υπογράφοντας συγγραφέας του, ταυτόχρονα υποσχέθηκα να συνεχίσω -χωρίς στυλό χωρίς χαρτί- να ψάχνω συναισθήματα : Δικά μου, δικά σου, ό,τι βρω.
Πιστεύω στον καλύτερο μας εαυτό όμως δε με ξαφνιάζει και ο χειρότερος.
Ονειροβατώ με ρεαλιστικό τρόπο κι έτσι στριμώχνω μια δική μου ανεπίσημη πραγματικότητα μέσα στην άλλη. Την επίσημη.
Αγαπώ τις αυθόρμητες πράξεις, απεχθάνομαι τις σκόπιμες απραξίες.
Θυμάμαι το χθες, περιμένω το αύριο, ζω το τώρα.
Γεννήθηκα , μεγάλωσα και αναπνέω στην Θεσσαλονίκη.
Εκεί όπου όλα καταλήγουν στη θάλασσα.
Δρόμοι, κτίρια, όνειρα, σκέψεις…
Άρχισα να γράφω έτσι, απ’ το πουθενά κι όσο γράφω θέλω να φτάσω κάπου.
Μπορεί να επιστρέψω στο πουθενά όμως μέχρι τότε θα έχω ήδη λυτρωθεί. Το 2018 τύπωσα τα ταξίδια μου με τίτλο « Τα πολλά πρόσωπα του Ιανού»/ Εκδόσεις Πηγή
"Η αγάπη μου για την φωτογραφία με ολοκληρώνει, με γεμίζει και με αδειάζει σαν ένα περίστροφο, με απόλυτο σεβασμό και αγάπη . Το κίνητρο μου? Η στιγμή .
Απληστα κλικ του ματιού , στιγμές δυνατές, οδυνηρες, χαρουμενες...ενα συνεχές καρέ. Ο δικός μου επίλογος στην προσωπική κινηματογραφική ταινία που λέγεται Ζωή.
Η φωτογραφία είναι πάθος, είναι η λύτρωση και η "καταδίκη" σου. Η φωτογραφία είσαι EΣΥ."
Είμαι μια ονειροπαρμένη - εξαρτημένη από ανθρώπους, ήχους, λέξεις, μυρωδιές, αγγίγματα, εικόνες, ιστορίες. Χωρίς αυτά δεν είμαι τίποτα.
Καταβάθος ποιήτρια
Γεννήθηκα το Νοέμβρη του '67 και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ζωγράφιζα και ταξίδευα. Μεγάλωσα αλλάζοντας συνεχώς τόπο κατοικίας και με την αίσθηση πως το μόνο που μπορώ να κάνω καλά είναι το να ζωγραφίζω, επομένως ο δρόμος για την ΑΣΚΤ, έμοιαζε σχεδόν μονόδρομος.
Λένε πως η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς κι έτσι κατάφερα ν' αποφοιτήσω το '92 από το εργαστήριο του Νίκου Κεσσανλή. Το '91 γνώρισα τυχαία τον σκηνογράφο Τ. Ζωγράφο, με τον οποίο συνεργάστηκα σε τηλεοπτικές παραγωγές, αλλά γρήγορα εγκατέλειψα τον χώρο αυτό, καθώς ήθελα να ετοιμάσω την 1η μου ατομική έκθεση, που έγινε το '94 στο Θησείο. Έκτοτε ακολούθησαν άλλες 3 ατομικές και 14 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στη Γαλλία .
Το 2004 οι συνθήκες ζωής με ανάγκασαν να εγκαταλείψω την Αθήνα και να εγκατασταθώ στη Ναύπακτο, όπου διδάσκω την ζωγραφική σε δημόσια σχολεία και σε υποψηφίους για σχολές Καλών Τεχνών και Αρχιτεκτονικής. Επιστροφή λοιπόν στην επαρχία και επιστροφή στα θρανία, τυχαίο άραγε;
Μεγαλωμένη σε όλη την Ελλάδα με μια ιδιαίτερη αδυναμία στην πρωτεύουσα. Ανήσυχο πνεύμα από μικρή ταλαιπώρησα πολλοί κόσμο ιδιαίτερα τους γονείς μου! Τα καλούπια ποτέ δεν τα καλοδέχτηκα και πολλές φορές έβαλαν φρένο στα όνειρα μου όμως δεν με σταμάτησαν. Το μότο μου για την ζωή ‘’ Όλα γίνονται για κάποιο λόγο’’ ακόμα και τα στραβά, όλα αυτά που μας κάνουν να χάνουμε για λίγο την ελπίδα μας! Ίσως να με χαρακτήριζα ονειροπόλα, χαμένη μέσα σε μια δική μου πλάνη όμως να σου πω κάτι? Είναι τόσο μικρή η ζωή που δεν με απασχολεί….απλά θέλω να ζήσω όσα περισσότερα μπορώ!
Γεννήθηκε Μεγάλη Πέμπτη πρωί. Σε ηλικία δυόμισι ετών μπορούσε να ξεχωρίζει τα αυτοκίνητα κοιτώντας απλώς τις ρόδες τους. Από τις δημοσιογραφικές σπουδές του θυμάται το χαϊκού του διευθυντή της σχολής στην οποία φοιτούσε «η ήσυχη λιμνούλα, ο βάτραχος πηδάει, ο ήχος του νερού». Ένα πρωί άκουσε τον δίχρονο γιο του να φωνάζει «μαλάκααα!» κι αμέσως μετά να συμπληρώνει «ο μπαμπάς». Ψυχολόγος θα γίνει, το πουλάκι μου.
Ο Μανόλης Πολέντας είναι ποιητής, δημοσιογράφος και μουσικός παραγωγός στο ραδιόφωνο. Οι σπουδές του περιλαμβάνουν Μάστερς. στην Πολιτική Οικονομία και Διδακτορικό στην Αγγλική Ποίηση και Λογοτεχνία. Ζει στην Αθήνα.
Αγάπησα τα υπόγεια γιατί τα μπαλκόνια σου δίνουν την επιλογή να πηδήξεις κι εγώ ήθελα μονο να δω τί έχει πιο κάτω.
Πήρα τις θάλασσες μικρός. Τις γέλασα, τις αναστέναξα και βγήκα στη στεριά. Ένα σακούλι που δεν αδειάζει από γραφές κουβαλάω μέσα μου. Από μιλιά σε μιλιά ίσως να φτάσουν κάπου.
Ο Larry ξυπνά ένα πρωί και δεν θυμάται τίποτε.
Ούτε καν το όνομά του. Είναι κυριολεκτικά ο Κανένας!
Περιπλανώμενος σε μια άγνωστη, ζοφερή μητρόπολη και
προσπαθώντας να βρει ποιος είναι και τι του συμβαίνει,
ανακαλύπτει μια προηγμένη τεχνολογικά - αλλά και εξαθλιωμένη -
κοινωνία η οποία αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή απειλή.
Τα πράγματα και οι άνθρωποι χάνουν αιφνιδίως το βάρος τους
και πετούν στο διάστημα.
Για να μην διαλυθούν στο χάος κατασκευάζουν ένα απέραντο δίκτυο ασφαλείας που τους συγκρατεί καλύπτοντας ολόκληρο τον πλανήτη. . .
Γεννομεγάλωσε σε χωριό της κοζανίτικης επαρχίας και σπούδασε φιλοσοφία· στον ελεύθερό του χρόνο, κουρδισμένο ραχατιλίκι. Στέριωσε κουτσά-στραβά σε ποικίλα μέρη. Ασχολείται με τη μετάφραση.
Ο Μιχάλης Κατράκης γεννήθηκε το 1980.
Σε ηλικία έξι (6) ετών εντυπωσίασε γονείς και δασκάλους
αναδομώντας πλήρως την νεοελληνική ορθογραφία
και δημιουργώντας πληθώρα νέων λέξεων
από ήδη υπάρχουσες όπως η λέξη «σπήτι»
και το ρήμα «πέζο» .
Η διεθνής λογοτεχνική κοινότητα τον χαρακτήρισε ως τον
«μεγαλύτερο εν ζωή λογοπλάστη»
Δεν αρκέστηκε όμως σ’ αυτό.
Σε ηλικία 8 ετών κατάφερε να συντάξει έκθεση
με θέμα «πως πέρασα το καλοκαίρι»
και να περιγράψει σαράντα πέντε (45) μέρες παραθερισμού
σε εννιά (9) μόνο σειρές, εκ των οποίων η τελευταία ήταν η εξής:
«Τρίτη ήταν που το θάψαμε».
Το κείμενο έδωσε νέα ώθηση στο ρεύμα του αφαιρετικού
υπερρεαλισμού και συνεχιζει να εμπνέει ακόμα
και σήμερα χιλιάδες συγγραφείς παγκοσμίως.
Παρά τη φήμη του, μεγάλωσε σχεδόν νορμάλ,
πέρασε από τα σύνορα της νεότητας σχεδόν ολοκληρωτικά,
βιοπορίστηκε σε διάφορους τομείς σχεδον με επιτυχία
και ερωτεύτηκε παράφορα (χωρίς σχεδόν).
Ζει από επιλογή στον κόσμο τον δικό του
αλλά δέχεται συχνά επισκέπτες.
Που και που γράφει για ότι βρει ενδιαφέρον.
Το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο
«Ό-Ντέι: Το φετίχ της καρδιάς»
κυκλοφόρησε το 2007 από τις εκδόσεις ΟΞΥ.
Το δεύτερο κυκλοφορεί στις 17/12/2018
Είμαι ο Αλέξανδρος Οργκές Χυσόλλι (Θα προτιμούσα να γράφετε το όνομα μου : Αλέξανδρος Οργκές Χ. )
Ζω στην όμορφα τσιμεντένια Αθήνα και είμαι 30 ετών, και είμαι πολιτικός μηχανικός
Είμαι εραστής της μουσικής και λάτρης της φωτογραφίας
Μου αρέσει το διάβασμα και να γράφω για όλα εκείνα που απασχολούν τον άνθρωπο σε κάθε φάση της ζωής του
Όνειρο μου να ταξιδέψω με έναν σάκο και όπου με βγάλει
Αγαπημένη ταινία είναι το into the wild και πιστεύω ακράδαντα ότι : happiness is real only when it's sheard
O Βαγγέλης Ρουσσάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην ακριτική Κάρπαθο. Η παντοτινή επαφή του με την θάλασσα γέννησε μέσα του έναν αθεράπευτο έρωτα για το υγρό στοιχείο, σε κάθε του μορφή. Όπως τα νιόκοπα αισθήματα που κυλούν μέσα σε ψυχές,, σε κάθε μικρή και μεγάλη έκφανση ζωής. Αυτά αναζητά, αυτά προσπαθεί να παρατηρήσει και να σκιαγραφήσει, μέσα από την αβάσταχτη ελαφρότητα των λέξεων. Μια καθόλου ανώδυνη, καθόλου αναίμακτη, συνεχή ιχνογραφία των ζωών που ζουν και δεν ζουν οι άνθρωποι. Οι ζωές που ζει ο ίδιος αναπνέουν στον κόσμο, οι περισσότερες, μέσα από τις αυτές τις λέξεις. Άλλωστε, ας μη λησμονηθεί, πως έγραψε για πρώτη φορά, όταν κατάλαβε το ανεκπλήρωτο που τον έθρεψε.
Γεννήθηκα στην Αθήνα το έτος 1989. Μεγάλωσα στην Άνω Γλυφάδα (κατά τους ντόπιους Τερψιθέα). Και από 'κεί. γυροβολιές σε όλη την Αθηνά. Με προορισμό στο τέλος το κέντρο και τα μαγικά Εξάρχεια. Από το δημοτικό κι έπειτα και μέχρι τώρα τελευταίο θρανίο. Ακουστικά για την καλή υγεία και τα "σταράκια" σε εξαθλίωση, κλασικός "αλήτης" δηλαδή.
Από το 2008 με βρίσκεις αναμεσά σε πίνακες ζωγραφικής, graffity, μουσικές και μέσα στίς σταγόνες της βροχής. Με δυο σχολές στο σάκο μου που έχω στην πλάτη μου. Τη Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων (μάγειρας) και την Σχολή θέατρου Πρόβα της Μαίρης Ραζή. Και από εκεί μ΄αεροπλάνο στην Αγγλία και στο Kingston. Για το τρίτο κατά σειρά πτυχίο εικαστικών και κάλων τεχνών.
Τώρα αν με ψάξεις να με βρεις θα' μαι στη σχολή ή στα πειρατικά του Καπταιν Τζεϊ. ή σε διάφορες εκθέσεις - συναυλίες. Και ΄κεί που δε με έχεις δει ακόμα.. Όλο και κάπου με πάρει το μάτι σου. Να χαμογελάμε πρωτίστως κιόλα θα punk καλά.
" Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Αγρίνιο, όπου ζει και περιφέρεται μέχρι σήμερα. Κατ' εξακολούθηση άνθρωπος του μπαρ. Αναπνέει μουσική."
Τη σκιά σου σμιλεύω
Πώς να αδικήσεις τον εαυτό σου γράφοντας.
Γεννήθηκα απο γονείς καπνεργάτες στην Καβάλα.Παιδικά και εφηβικά χρόνια στις αλάνες της πόλης.Επαρχιώτης στα 18 στην Αθήνα.Δύσκολη προσαρμογή.Νοικιάζω σπίτια στα Εξάρχεια Ιουστιανιανού,Ερεσού
Νομική, καταλήψεις, πορείες, 815 ,Κουμής,Κανελλοπούλου πλατεία θρυλικά στέκια (Vitofski,Green door ,Point,Πήγασος Οκτάνα Σουίνγκ).Πριν πάρω το πτυχίο και ενώ χρωστούσα δυο πτυχιακά μαθήματα ξεμιαλίζομαι απο την μαγεία του σκοτεινού θαλάμου του φίλου μου Σωτήρη.Ερωτεύομαι την πρώτη μου φωτο.μηχανή PENTAX K2dmd και παρέα με την ΗΟΝΤΑ 250 ΡS ξεχύνομαι στους δρόμους στις συναυλίες στα στέκια στις καταλήψεις ,και οδοφράγματα.Γράφομαι στην σχολή Σταυράκου στο τμήμα Εικονοληπτών έχοντας καθηγητές τους Ραφαηλίδη,Σκαλενάκη ,Καβάγια,Πάσχο.Πρώτη μου δουλειά στο Αντί.Φωτογραφίζοντας για το Kits Κάτι το ωραίον.Συνεργασία με την Κατερίνα Γώγου για την ποιητική της συλλογή ΑΠΟΝΤΕΣ.Συνεργασία με την εφημερίδα Πρώτη . Μέχρι πριν λίγο καιρό συνιδρυτής φωτοειδησεογραφικών πρακτορείων.και πρόσφτα απο τις εκδόσεις στο Περιθώριο έκδοση του βιβλίου "Είμαστε τρελοί και ευτυχισμένοι"
(Φωτορεπόρτερ)
Ακούστε - ακούστε..
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια κουκίδα του χάρτη που κάποιοι είπαν Αιγάλεω. Μια πόλη που ξεκινά από το Α και τελειώνει στο Ω και κάπως έτσι ξετύλιξε το κουβάρι της ζωής μου. Στην αρχή χεβιμεταλάς, μετά από όταν γνώρισα τους Monster Magnet & τον Tom Waits μουσικόφιλος. Σπουδές στο τμήμα Επικοινωνίας και Μ.Μ.Ε και ένα μεταπτυχιακό στο ίδιο τμήμα στην κατεύθυνση των Πολιτισμικών Σπουδών. Αεκτζής, βρωμόστομος με το σύνδρομο του συλλέκτη που με διακατέχει να περιορίζει τα τετραγωνικά κάθε σπιτιού που έχω μείνει. Βιβλία, δίσκοι, cds, dvds, posters, figures παντού. Δουλειά σε δημοσιογραφικά, αθλητικά και μουσικά sites. Μια συνέντευξη με τον Lemmy μεγάλο παράσημο και μετά Didi Music. Υπεύθυνος επικοινωνίας στο γραφείο τύπου. 4 χρόνια και αμέτρητες συναυλίες και άλλες τόσες αναμνήσεις. Stage Volume 1, Gagarin, Fuzz, Piraeus 117 Academy, TerraVibe. Rockwave Festival: άλλο ένα κομμάτι μεγάλο της ζωής μου. Το 2017 στον Αnt1 Media Lab προσπαθούμε να καταλάβουμε με τους σπουδαστές Ηχοληψίας & Μουσικής Παραγωγής τι είναι άραγε η Μουσική Βιομηχανία. Τελευταίο άφησα αυτό που αγαπώ πιο πολύ: Γράψιμο. Γράφω για όσα έχω ζήσει και όσα θα ήθελα να ζήσω. Γαλέρα, Χίμαιρες, Gazzetta, Sonik, Humba κάποια στιγμή φιλοξένησαν τα λόγια μου. Από τις εκδόσεις Πνοή κυκλοφορεί το πρώτο μου βιβλίο που λέγεται «Ανθρώπων Σκιές» Είμαι ο Σπύρος Σμυρνής και χάρηκα πολύ για την γνωριμία. Ελπίζω και εσείς το ίδιο!
"Ό,τι Απόμεινε Απ' Την Ευτυχία"
Γεννήθηκα και συνεχίζω να γεννιέμαι κάθε χρόνο στην πόλη της Αθήνας ανακαλύπτοντας στενάκια αχαρτογράφητα. Στα νέα Της στέκια ξαναβαφτίζομαι σε τζιν σκέτο και μεταλαμβάνω με χύμα ούζο και μεζέδες με μπούκοβο. Σπούδασα οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και ακόμα ασχολούμαι με αριθμούς αφού τα βράδια συνεχίζω να μετρώ τα αστέρια. Μεγαλώνοτας με τα παραμύθια του παππού μου και με καραμέλες μανταρίνι και βούτυρο που μου έδινε κρυφά δεν επέλεξα αλλά έγινα ονειροπόλος. Θεωρώ τελικά πως όλοι οι άνθρωποι έχουν μια καλή ιστορία να σου διηγηθούν αρκεί να είσαι πρόθυμος να ακούσεις.
Πάντα με συνεπαίρναν ιστορίες που ο άνθρωπος παρακινείται είτε από θάρρος, είτε από πάθος. Κάποτε υπήρξα ψηφιακός νομάς, αναπολώ όμως τη μυρωδιά του αναλογικού. Μετά σκέφτομαι τον Αγγελάκα.."Πώς τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε;" Για αυτό και φωτογραφίζω, τραγουδώ με την κιθάρα, χτυπάω πλήκτρα στη γραφομηχανή. Έχω αυτή την ανάγκη για ιστορίες που πρέπει να ειπωθούν…με κάθε τρόπο. Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω μικρός.
-KAZANI ΠΟΥ ΒΡΑΖΕΙ-
Μου ζητήθηκε βιογραφικό. "Βιογραφικό - Απερίγραπτος"
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Μένει στα Εξάρχεια. Ζει στον πλανήτη του. Βλέπει φωτογραφικά (κυρίως ασπρόμαυρα) Γνωρίστηκε με τη φωτογραφία τον προηγούμενο αιώνα. Αγαπά τον Φρίντριχ Νίτσε για το "Η αισθητική είναι ανώτερη της ηθικής". Αγαπά τη λέξη ελευθερία και το ασπρόμαυρο πορτραίτο. Τα καρέ του Ντίνου Διαμαντόπουλου και τον Helmut Newton, εμμονικά. Συμφωνεί πώς ο χρόνος καταστρέφει τα πάντα, εκτός από το ουίσκι. Κι ότι κανείς δεν μπορεί να ξεγελάσει το θάνατο, παρά μόνο η ζωή. Είναι πεπεισμένος πώς η ζωή του είναι βασισμένη σε πραγματική ιστορία και πώς ο γιαλός είναι στραβός.