Ξύπνημα. Ένα δεκαλεπτάκι ύπνο κάτω από το ντους.
Να φύγει λίγη απ’ την προηγούμενη νύχτα
κι ύστερα καφέ.
Ψέμματα.
Πριν φτιάξω καφέ βλέπω τον ήλιο ή τον ψάχνω
αν έχει συννεφιά’
σε όλα τα παράθυρα μέχρι να τον δω.
Εδώ και μέρες το μπρίκι χύνει πρόωρα,
επανειλημμένα τον καφέ μου.
Καμωμένο από σκληρό μέταλλο για ν΄αντέχει
και να βράζει κολασμένα από μέσα του.
Με την καφεΐνη μαζί καίγονται!
Μοιάζουν με εφήβους
που τη μπλε ώρα γαμιούνται σαν “ποθιούνται”.
Συνήθεια είχαμε να τελειώνουμε με το μπρίκι μαζί.
Μέχρι να κολλήσω κι εγώ με τη mary jane.
Εκείνη την ώρα θα που θα ‘γλειφα στην κόλλα,
συγχρόνως το είχα κατά νου
και τραβούσα το μπρίκι πριν.. χυθεί ο καφές.
Δεν συγχρονιζόμαστε πλέον.
Μια ώρα συνεχόμενη ξεκούραση χρειάζομαι αφότου
ξυπνήσω για να πάρω μπρος.
Καλύτερα, σκέφτηκα, να φτιάξω άλλον καφέ αμέσως,
είχα δει την ώρα, ήμουν μέσα στο χρόνο μου..
Δεν ήταν η καλύτερη στιγμή να συζητήσουμε με το μπρίκι.
..και το αφήσαμε έτσι ανοιχτό και άλυτο.
Ότι διαβάζω ειδήσεις, διεθνή..
Μια γύρα τη γη και τέλος εικόνες, ντροπής μόνο.
Σε μια εικόνα μάλιστα,
ένας πολίτης στο Ιράν φωτογραφίζει έναν νεαρό ξάπλα
χτυπημένο (πιθανότατα και νεκρό) συνάνθρωπο του.
Για να ποστάρει ύστερα μάλλον τη φωτογραφία που βλέπω
στο facebook και να πάρει «likes».
Ότι αλλάζω σελίδα, “Αφιερωμένο”: “Όταν θα παρεκκλίνεις του
προκαθορισμένου θα σε περιμένω υπερβάλλοντος…”
Του Βαγγέλη Ευθυμιόπουλου παρεμπιπτόντως ο στίχος, κορίτσια –
να το γράφουμε κι αυτό.
Συνεχίζοντας… Ουπς!
“1.3 εκατομμύρια δολάρια για τον πιο ακριβό δονητή του πλανήτη!
Το μαργαριτάρι του στέμματος, λειτουργεί ως κουμπί χρήσης
και μπορεί να αποσπαστεί από τη συσκευή για να φορεθεί ως
κόσμημα (2 σε 1).
Ο πιο ακριβός δονητής του πλανήτη κοστίζει μόνο.. 1.3 εκατομμύρια
δολάρια.” Ευκαιρία!
Είχα κοιτάξει την ώρα ασυναίθητα.
Ένα τσιγάρο ακόμα μ΄έπαιρνε ν΄ανάψω.
Ο τρόπος να προχωράς στη ζωή χωρίς να αποτρελαθείς είναι
να ζεις τη δική σου ζωή και ν’ αφήσεις ήσυχη τη ζωή
των άλλων.
Βγήκα στον ήλιο, περπάτησα στην πλατεία και βρήκα διάδρομο
ελεύθερο να συνεχίσω. “Αναπνέεις;” Διαβάζεται από μακριά ένα
σύνθημα στον τοίχο της Καλλιδρομίου.
Ανέπνευσα κανονικά, είχα τη φωτογραφική και όλα.. ήταν στο
χέρι μου. Κι ο ήλιος ήταν ψηλότερα..
