Έργο εξωφύλλου: Έλλη Κοντού -“ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ”
Ξύπνημα. Ένα δεκαλεπτάκι ύπνο κάτω από το ντούς.
Να φύγει λίγη απ’ την προηγούμενη νύχτα
κι ύστερα καφέ.
Ψέμματα.
Πριν φτιάξω καφέ βλέπω τον ήλιο ή τον ψάχνω
αν έχει συννεφιά.-
σε όλα τα παράθυρα μέχρι να τον δω.
Εδώ και μέρες το μπρίκι χύνει πρόωρα,
επανειλημμένα τον καφέ μου.
Καμωμένο από σκληρό μέταλλο για ν΄αντέχει
και να βράζει κολασμένα από μέσα του.
Με την καφεΐνη μαζί καίγονται!
Μοιάζουν με εφήβους
που τη μπλε ώρα γαμιούνται σαν “ποθιούνται”.
Συνήθεια είχαμε να τελειώνουμε με το μπρίκι μαζί.
Μέχρι να κολλήσω κι εγώ με τη mary jane.
Εκείνη την ώρα θα που θα΄γλειφα στην κόλλα,
συγχρόνως το είχα κατα νού
και τραβούσα το μπρίκι πρίν.. χυθεί ο καφές.
Δεν συγχρονιζόμαστε πλέον.
Μια ώρα συνεχόμενη ξεκούραση χρειάζομαι αφότου ξυπνήσω
για να πάρω μπρός.
Καλύτερα, σκέφτηκα, να φτιάξω άλλον καφέ αμέσως,
είχα δει την ώρα, ήμουν ‘μέσα” στο χρόνο μου..
Δεν ήταν η καλύτερη στιγμή να συζητήσουμε με το μπρίκι.
..και το αφήσαμε έτσι ανοιχτό και άλυτο.
Ότι διαβάζω ειδήσεις, διεθνή..
Μια γύρα τη γη και τέλος εικόνες, ντροπής μόνο.
Σε μια εικόνα μάλιστα,
ένας απο τους εποίκους φωτογραφίζει έναν μικρό χτυπημένο
(πιθανότατα και νεκρό) συνάνθρωπο του.
Για να ποστάρει μάλλον τη φωτογραφία στο facebook
και να πάρει «like».
Ότι αλλάζω σελίδα,
τα νέα στην Ελλάδα..
Τις βλέπει ο κόσμος και τις καταλαβαίνει.
H ψυχολογία μου, σαν του πάνκ από το Μπέλφαστ,
που θέλει να αγκαλιάσει σφιχτά μια πέτρα
και να την πετάξει κατάμουτρα στον όποιον ανθρωποφύλακα.
Facebook συνέχεια…
“Αφιερωμένο”:”Όταν θα παρεκκλίνεις του προκαθορισμένου
θα σε περιμένω υπερβάλλοντος…”
(Του Βαγγέλη Ευθυμιόπουλου παρεμπιπτόντως ο στίχος, –
να τα λέμε κι αυτά όμως, κορίτσια)
Συνεχίζοντας…Ούπς!
“1.3 εκατομμύρια δολάρια για τον πιο ακριβό δονητή του πλανήτη!!
Το μαργαριτάρι του στέμματος,
λειτουργεί ως κουμπί χρήσης και μπορεί να αποσπαστεί
από τη συσκευή για να φορεθεί ως κόσμημα (2 σε 1).
Ο πιο ακριβός δονητής του πλανήτη
κοστίζει μόνο.. 1.3 εκατομμύρια δολάρια. ”
Ευκαιρία!
Συνέχισα.. και για μια στιγμή σάστισα.
Αποκλειστικά στιγμιότυπα από τις ολονύκτιες μάχες,
συμπλοκές μέχρι λουλουδοπόλεμου,
που σημειώθηκαν έπειτα από τις τυχαίες συναντήσεις τους,
στις απανταχού πίστες αυτής τις χώρας.
Ανάμεσα στους οπαδούς του Νέου, Παλιού ΠΑΣΟΚ
και της στυλοβάτισσας ΔΑΠ..
Όπως πάντα όμως, αυτά θα συμβαίνουν “στα βατά”
έκτός των ορίων, Εξαρχείων.
Είχα κοιτάξει την ώρα ασυναίθητα.
Ένα τσιγάρο ακόμα μ΄έπαιρνε ν΄ανάψω.
Ο τρόπος να προχωράς στη ζωή χωρίς να αποτρελαθείς είναι
να ζείς τη δική σου ζωή
και ν’ αφήσεις ήσυχη τη ζωή των άλλων.
Είχα διαβάσει κάπου πώς:
“η αγάπη είναι ένα κυνηγητό εκεί
που δεν υπάρχουν φώτα.
Διακτίνισέ με.
Ποιός θέλει να αγαπιέται κάτω από λαμπιόνια
βλάχικου γάμου?”
Οι αντιφάσεις δεν ξενίζουν,
εφαρμοσμένο σουρεαλισμό έχουμε!
Δική τους η ζωή και η διάθεση.
Τα΄παμε.
Ήταν η αρχή του χαμού.
Και σταμάτησα.
Βγήκα στον ήλιο,
περπάτησα στην πλατεία
και βρήκα διάδρομο ελεύθερο να συνεχίσω.
“Αναπνέεις;”
Διαβάζεται από μακριά ένα σύθημα στον τοίχο της Καλλιδρομίου.
Ανέπνευσα κανονικά,
είχα τη φωτογραφική και όλα.. ήταν στο χέρι μου.
Κι ο ήλιος ήταν ψηλότερα..
